EPISTOLA CLEMENTIS PAPÆ IV, AD PRIORES SANCTI MARTINI ET SANCTÆ VALERIÆ NIVERNENSIS UT INQUIRANT SUPER PETITIONE ABBATIS MAUZIACENSIS, QUI NEGABAT DOMUM SUAM ESSE ORDINIS CLUNIACENSIS.
Clemens, episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis.. Sancti Martini et.. Sancte Valerie Nivernensis prioribus, salutem et apostolicam benedictionem. Sua nobis.. abbas monasterii Mauziacensis, ordinis Sancti Benedicti, Claromontensis diocesis, petitione monstravit quod ipse, in Bernardum Seguini, Galferium Boisson, Petrum de Barmont, Johannem de Cortesse, Michelottum de Bionio., Guillelmum de Monflore et quosdam alios monachos ipsius monasterii, pro eo quod ipsi colligationem inter se fecerant contra eum ac proprium quod iidem in animarum suarum periculum detinebant, in manibus ejusdem abbatis ab eo moniti diligenter resignare contumaciter denegarunt, cum hoc esset ita notorium quod nulla poterat tergiversacione celari, auctoritate propria excommunicacionis sententiam promulgavit, justicia exigente. Sane abbas Cluniacensis, Matisconensis diocesis, falso asserens predictum monasterium Mauziacense fore Cluniacensis ordinis et sibi pleno jure subjectum, ad instanciam predictorum monachorum ad monasterium ipsum accessit et predicto abbati Mauziacensi precepit ut eosdem monachos excommunicatos admitteret ad consortium conventus monasterii supradicti, et nichilominus in quibusdam prioratibus ipsius monasterii priores instituere procuraret. Predictus insuper abbas Cluniacensis contra eundem abbatem Mauziacensem, super quibusdam criminibus super quibus predictus abbas Mauziacensis nulla infamia laborabat, auctoritate propria incepit procedere, quamvis ipse in prefatum abbatem Mauziacensem nullam jurisdictionem haberet, alias ei multiplices injurias inferendo; propter quod ipse sentiens indebite se gravari, ad Sedem Apostolicam appellavit, ac predictus abbas Cluniacensis hujusmodi appellatione contempta, tulit de facto excommunicationis sentenciam in eundem. Quocirca discrecioni vestre per apostolica scripta mandamus, quatinus, vocatis qui fuerint vocandi, et auditis hinc inde propositis, quod canonicum fuerit, appellatione postposita, decernatis, facientes quod decreveritis per censuram ecclesiasticam firmiter observari. Testes autem qui fuerint nominati, si se gracia, odio vel timore subtraxerint, censura simili, appellatione cessante, cogatis veritati testimonium perhibere. Datum Perusii, VIII idus marcii, pontificatus nostri anno secundo.
BERNARD A., BRUEL A., Recueil des chartes de l'abbaye de Cluny. Tome 6 : 1211-1300, Paris, Imprimerie nationale, 1903, p. 566-567, n° 5116 (Collection de documents inédits sur l'histoire de France. Première série, Histoire politique).