Général
-
Nicolas I (858-867)
-
L'archevêque de Vienne Adon
-
Data iii Non. Aprl, indictione quarta decima
-
-
Lettre, général (avant 1198)
-
[Autre copie médiévale] F. ITALIE, Rome, Biblioteca Vaticana, Cod. Reg. Suec. 566, p. 55. Abschrift vom 9 od. 10 Jahrh.
-
Ici reprise de Julius von Pflugk-Harttung, Acta pontificum Romanorum inedita. Urkunden der Päpste vom Jahre 748 bis zum Jahre 1197, II, Stuttgart : W. Kohlhammer, 1884 [en ligne], n. 60, p. 30-32.
-
Philippe Jaffé, Wilhelm Wattenbach, Samuel Loewenfeld, Ferdinand Kaltenbrunner, Paul Ewald, Regesta pontificum Romanorum ab condita ecclesia ad annum post Christum natum MCXCVIII, 2e éd. Leipzig, : Veit, 1885-1888, 2 vol., n. 2804 [en ligne].
-
Nikolaus I berichtet dem Erzbischofe Ado von Vienne von seinem Schreiben an Erzbischof Hinkmar von Reims, und befiehlt ihm, zum Konzile nach Soissons zu kommen.
-
Nicholaus episcopus, servus servorum Dei, reverentissimo et sanctissimo confratri nostro Adoni, Viennensi archiepiscopo.
Quorundam a partibus Galliarum ad limina vel Sedem confluentium apostolicam relatione didicimus, fratrem nostrum Hincmarum, Remensem archiepiscopum, quosdam clericos, qui de consecratione fuerant Ebbonis, prȩcessoris sui, propriis gradibus pepulisse, quorum Deiectionem audientes, quia etiam, si nullo speciali privilegio ad hanc curandam principaliter incitaremur, oppressis tamen subvenire et ad exemplum dominicum elisos erigere et compeditos solvere nos oporteret1. Opere pretiuma duximus, in archivis sancte Romane, cui deo auctore deservimus, ecclesie studiosius querere, et si scripto forte memorie quelibet apud nos, sive de illis, sive de ordinatione ipsorum essent reconditeb, diligenter investigare, quod et fecimus. Si quidem ex his quibusdam, deo revelante, repertis, nihilominus etiam concilii, quod nobis ipse misit frater et coepiscopus noster Hincmarus, videlicet, in quo prȩsignati clerici degradati sunt, acta relegimus. Sed his omnibus, id est tam illis monumentis, que penes nos habentur, quam his, que idem antistes nobis destinavit, rite collectis enucleanterque recensitis, nondum liquido patet, eosdem clericos regulariter gradu proprio caruisse. Verum nos nec hos interim iustificamus, nec pro hoc quemlibet condempnamus, nec facile vocem istorum spernimus, nec reverentiam iam dicti fratris inprovide reprehendimus. Illud quidem, ne obturare aures ad clamores pauperum id est humilium dinoscamur, hoc vero, ne de incognitis inmature iudicare quippiam videamur. Proinde necessario epistole nostre salubribus eundem communem fratrem nostrum hortati sumus affatibus, uti commemoratos viros, Vulfadum scilicet collegasque ipsius, clementi animo et tranquilla studeret ad se magnanimitate vocare, depositaque omni funditus animositate, de restitutione ipsorum secundum fraternȩ tractaret, atque misericorditer consummare contenderet. Laudabilius quippe iudicabimus ac coram deo acceptius esse credidimus, si respectu divinitatis interrogata conscientia solus illorum restaurationem sine quavis ipse refragatione benignus ammitteret, quam, si prius renitens, detecta tamen iustitia, cum multis hanc postea sequeretur. Iam vero, si hunc flecti ad hoc munda conscientia non permittit, precipimus, vos una cum ceteris archiepiscopis et episcopis Galliarum et Neustriȩ, quibus tamen possibilitas est, in id ipsum, cum prelato fratre et coepiscopo nostro Hincmaro et suffraganeis eius, apud Suessonicam urbem pariter convenire. Ad quorum venerandum conventum Vulfadum quoque cum iam presignatis paribus eius vos accersire procul dubio volumus. Siquidem omnibus, videlicet tam ipsi crebro nominato antistiti, ac reliquis archiepiscopis et episcopis, quam Vulfado et sociis eius, nostras hoc iubentes litteras destinavimus. Ubi canonice per ordinem cuncta, que in eis gesta sunt examinantes et subtilius investigantes, si de illorum reformatione iustum quid vel pium senseritis, sine contradictione perficite, et eos in suis ordinibus restituite. Preterea, si, disceptantibus vel fortassis alia atque alia decernentibus vobis, prefati Deiecti Sedem appellaverint apostolicam, et eius speciali se iudicio damnari vel absolvi petierint, precipimus, si sepedictus frater et coepiscopus noster Hincmarus vel, si Vulfadus aut socii eius ad nos venire per se non possunt, vicarios suos ad hoc negotium ventilandum et finiendum mox post consummatum concilium, quinta decima Kalendas septembris2 prȩsentis quarte decime indicionis auctoritate nostra collectum, eorum presentaturos nobis personas, nullam penitus excusationem prȩtendentes, utrique ad Sedem beati Petri transmittant. In quo, ne forte sinistra cogitatio subrepat, dicens, eosdem remotos clericos nullam iam vocem proclamationis habere pro eo, quod anni metas tempus Deiectionis eorum excesserit, sciendum est, nil tale in canonibus, ubi de appellationibus ad Romanum presulem legitur, penitus inveniri. Alias autem et istos forsitan intra annum provocasse clarebit. Denique, sicut epistola, penes nos inventa sancte memorie quarti pape Leonis innuit, Sedem apostolicam eos appellasse, iam nos, incunctanter agnovimus, quamvis longe inter se diversa sit omnimoda depositio, de qua nunc agitur, et suspensa excommunicatio, cuius vocem, proterve utique clamantem, non humiliter petentem, post annum non audiendam quȩdam regula statuit. Sed ad hec crebro dictus antistes dicturus est, Sedis apostolicȩ se privilegia confirmantia, quȩ de ipsis statuta sunt, iuris nonc habere, eumd summopere redarguitd. Quiae, si penes illum sunt exemplariaf, que apud nos reiacent, fideliter reservantur, et ea diligenter relegerit, profecto reperiet, quia summa firmitasque ipsorum in apostolicȩ Sedis reservata sit arbitrio potestatis. Nimirum, quȩ sic aliena iura custodit, ut sua non minuat, sic honorem debitum dat, ut suum non tribuat alienis, sicque dilectionem eius texit ab hoste, ut ipse hanc flagitantium exhiberi nequeat hostis. Nam et arma, illi a nobis conlata, ita volumus pro eo sint valida, ut tutiusg pro nobis, ubi necesse est, non contra nos roboris firmitatem obtineant. Siquidem etiam ab eo privilegiorum apostolicȩ Sedis decreto non habito, que sanctitas eius statuit, nos violanda non ducimus, nisi forsan sacris legibus inveniantur adversah.
Quicquid vero in concilio fuerit a vobis examinatum atque repertum, sub gestorum serie discretioni nostrȩ, sicut veneranda decreta statuunt, mittite, et nostre auctoritati, que salubria videbuntur, roboranda plena fidelique relatione dirigite. Optamus, fraternitatem vestram in Christo nunc et semper bene valere.
Data iii Non. Aprl, indictione quarta decima. -
(a) prelium
-
(b) recondita
-
(c) übergeschrieben
-
(d) auf Rasur
-
(e) übergeschrieben Jaffé, Reg., 2e éd., n. 2803 hat : sunt viris habere. Bene et argute sed si pes
-
(f) sicut exemplaria, wohl verderbt aus : sunt exemplaria, sicut iactat (Jaffé, Reg., 2e éd., n. 2803).
-
(g) das erste u aus o corrigirt
-
(h) Hier in Jaffé, Reg., 2e éd., n. 2803 ein Satz mehr : Porro scitote, nos fratri et coepiscopo nostro Remigio, Lugdunensi antistiti, precepisse, ut si restitutioni prefatorum frater coepiscopus noster Hincmarus consentire solius sue auctoritatis ausu veretur, ad convocandum statutum sententia nostra iam designatum concilium, epistolas nostras, sibi delatas, vobis, quibus a nobis destinate sunt, mittere satagat.
-
1. Psal. 145, 8.
-
2. august 18.
Informations
Acte
Benjamin
Oury
(CIHAM (UMR 5648)), dans
APOSCRIPTA database
APOSCRIPTA database – Lettres des papes, dir. J. Théry, CIHAM/UMR 5648, éd. électronique TELMA (IRHT), Orléans, 2017 [en ligne], acte n. 34428 (aposcripta-4492), http://telma.irht.cnrs.fr/chartes/aposcripta/notice/34428 (mise à jour : 17/05/2024).