Description
-
Grégoire IX (1227-1241)
-
L'archevêque de Salzbourg Eberhard, l'évêque d'Hildesheim Konrad, ainsi que l'abbé du monastère cistercien de Buch, diocèse de Meissen
-
VII kalendas augusti, anno nono
-
-
Pérouse
-
Mandement (littere cum filo canapis)
-
[Registre de la chancellerie apostolique] R. CITÉ DU VATICAN, Archivio Segreto Vaticano, Registra Vaticana ... Greg. IX Reg. Vol. V, 56-57; Lib. IX, 167 et 168. Ad I Pertzii exemplar supplevimus ex Ripolli, Bull. Praed. t. I, p. 78, n. 133 et Manrique, Ann. Cisterc. t. IV, p. 500, ubi hae litterae ex Reg. deprompta leguntur, errores alterius ex altero emendantes.
-
Ici reprise de Karl Rodenberg, Epistolae s. XIII e regestis pontificum romanorum selectae, I, Berlin : Weidmann (MGH), 1883, n. 647a, p. 544 [en ligne], d'après R.
-
?
-
Potthast, Regesta pontificum Romanorum, n. 9977 [en ligne].
-
Duae epistolae Gregorii IX papae ad [Eberhardum II] archiepiscopum Salisburgensem, [Conradum II] episcopum Hildeshemensem et abbatem de Buch directae: committit iis, ut contra interfectores Conradi de Marburg iuxta formam, quam iis transmittat, procedant.
-
.. archiepiscopo Salzeburgensi et .. episcopo Hildesemensi et .. abbati de Buch Cisterciensis ordinis Misnensis diocesis.
Vinee Domini cultores licet immeriti constituti iuste in desiderio gerimus, ut illius latitudinem gratitudinis fructu semper venustam existere perpendamus, turbationem non modicam subeuntes, si forte alique plantarum, que in illa evidentibus existunt indiciis grandiores, sint sterilitate notabiles vel nocivorum productione fructuum displicentes. Sane dudum mirantes audivimus et referimus conturbati, quod cum olim post obitum recolende memorie magistri Conradi de Marbuch predicatoris verbi Dei de quibusdam, quos infectos labe pravitatis heretice tenebat assertio plurimorum, oriretur materia questionis, quibusdam proponentibus quod processus contra illos per eundem magistrum habitus iniquitatis maculam habuisset, aliis vero referentibus ex adverso quod pius extitisset et providus ac incremento catholice fidei plurimum oportunus, ad dubitationes huiusmodi declarandas certi locus et terminus sunt prefixi. Demum congregato concilio, ad quod plures ecclesiarum prelati et principes seculares ac alii, quorum presentia tanto competebat negotio, convenerunt, exurgente nullo pro tuitione fidei, que saltem tot presentibus sub nulla debebat negligentia preteriri, memorati infecti, ut dicitur rationis inconsulto speculo, quod potissime in talibus haberi decebat pre oculis, sunt absolutionis beneficium assecuti. Illi vero perditionis filii, qui dicti magistri sanguinem innoxium effuderunt, omissis prolatione sententie ac inflictione pene, que contra ipsos pro excessu tam detestabili et digno non brevibus deplorari lamentationibus debebatur, ac satisfactione aliqua non recepta, sunt ad presentiam nostram pro absolutionis obtinenda gratia destinati. Quare nobis et aliis opinandi vel potius pro firmo tenendi materia tribuitur, quod in hoc et modicus fuerit zelus catholice fidei et exilis attentio sedem apostolicam reverendi. Unde fit, quod et minoribus, quorum affectioni celebre redditur quod a superiorum providentia derivatur, exemplum validum presumendi contraria devotioni conceditur, et perditis hereticis cumulatur audacia vacandi frequentie pravitatis, dum tanti sceleris patratores ex illorum dampnato collegio procedentes immunes a stipendio meritorum evasisse conspiciunt, et eos, quos inter preminentes plantas ecclesie providit Dominus locum magnitudinis obtinere, in extreme necessitatis articulo produxisse fructus, equitatis odorem et saporem iustitie non habentes, dampnabiliter gloriantur, non levem subsannationis habendo materiam, quod inconsultis nobis ad tanti consumationem, ne dicamus confusionem, negotii sit processum.
Quare in pectore nostro non levis consurgente turbine questionis, viri fratres, querere cogimur, quod super memorato processu cause presidium vel rationis fuerit fulcimentum. Porro quod prorsus nullum extiterit, patet argumento multiplicis veritatis. Scitis enim, quod dilectus Deo Moyses de peculiari populo Creatoris sibi singulis nationibus predilecto curam gerens et inter ipsos iudicans, cum aliqua eis disceptatio accidebat, etsi fretus salutari consilio a virtutum domino inspirato, ne consumptus labore deficeret, duxerit statuendum, ut, eo in hiis que ad Deum pertinent existente, viri strenui, quos de cuncto Isdrahele elegerat, populum Domini iudicarent; tamen ipsi faciliora tantummodo iudicantes, ad eum quidquid erat gravius referebant. Preterea nostis, ut credimus, dixisse Dominum, prout in divine legis serie continetur: ‘Si difficile et ambiguum apud te iudicium esse perspexeris inter sanguinem et sanguinem, causam et causam, lepram et lepram, et iudicum intra portas tuas verba variari videris, surge et ascende ad locum, quem elegerit Dominus deus tuus; veniesque ad sacerdotes Levitici generis et ad iudicem, qui fuerit illo tempore, queresque ab eis, qui indicabunt tibi iudicii veritatem, et facies, quodcunque dixerint qui presunt loco quem elegerit Dominus, et docuerint te iuxta legem eius, sequerisque sententiam eorum, non declinabis ad dexteram vel sinistram; qui autem superbierit nolens obedire sacerdotis imperio, qui eo tempore ministrat Domino deo tuo, et decreto iudicis, morietur.’ Qua igitur temeritate causam fidei dignam quibuslibet anteferri, que potissime summi pontificis examini competebat, avertentes a debita nobis reverentia faciem, presumpserunt aliqui terminare, quasi auctoritatis premisse nescii vel ab eiusdem intellectu perspicuo peregrini? Quo consilio iidem ad transgressionem mandatorum Domini processerunt? Quo iure, quod est in canonica sanctione precipuum, ab ipsis tam notabiliter extitit pretermissum? Nunquid facultas eis aberat sedem apostolicam consulendi, cum et locorum longinquitas vel anfractus itineris aut tremenda elatio pelagi sevientis, pro qua celi claviger non expavit, quin Salvatori diceret, ut sibi quod per aquas ad eum procederet imperaret, nullum ipsis afferret obstaculum nunciorumque penuria nullum excusationis tribueret fulcimentum? Nunquid illorum memorie capacitas non habebat, quod ad sacrosanctam Romanam ecclesiam, cuius fundamentis super petram positis quisque cedit impetus tempestatis, in ambiguis et fluctuosis questionibus, per quas imminet naufragium fidei, si non contingat easdem prospere terminari, sit assidue recurrendum? presertim cum dictus claviger, cuius arbitrio orbis universitas solvitur et ligatur cuiusque iudicia a conditore iustitie confirmantur, audire meruerit: ‘Ego pro te rogavi, Petre, ut non deficiat fides tua, et tu aliquando conversus confirma fratres tuos’, cum etiam dubium non existat, quod qui secum non colligit, spargit, et nemo unquam sub diluvio seculi non in arca positus conservatur.
Sed quid ad ista? Cur studio exaggerationis intendimus? Cur questionum cumulis immoramur? Porro nedum provectis et prudentibus set parvulis et ignaris potest esse liquidum, quod de premissis multum sit devotionis et obedientie pretermissum, presertim cum litterarum nostrarum series, per quas mandavimus, ut processus contra huiusmodi pestilentes secundum formam concilii generalis et statuta nuper a nobis edita haberetur, mandati transgressoribus excusationis suffragium non acquirat, quia cum post processum habitum auctoritate apostolica contra ipsos, si criminosi vel immunes a macula heretice pravitatis existerent, dubietas immineret, ad examen nostrum omni erat occasione postposita properandum.
Nos igitur, etsi hactenus ista dissimulationi dederimus, super eisdem tamen in posterum, prout expedire viderimus, actore Domino procedemus. Interim autem homines miseros, qui humanitatis affectu et miserationis effectu christum perdendo Domini se reddiderunt omnimodis alienos, sine condigna nolentes provisione remittere, presentium vobis auctoritate committimus, ut circa ipsos Deum habentes pre oculis iuxta formam, quam vobis sub bulla nostra interclusam mittimus, auctoritate nostra omni contradictione et appellatione cessantibus procedatis, presentes in primo colloquio generali, in quo carissimus in Christo filius noster Fridericus, Romanorum imperator etc., ac alios principes ecclesiasticos et mundanos adesse contigerit, publicari et exponi sollempniter facientes. Quod si non omnes etc.
Datum Perusii, VII kalendas augusti, anno nono. -
(a) ?
-
(b) ?
-
(c) ?
-
(d) ?
-
(e) ?
-
(f) ?
-
1. ?
-
2. ?
-
3. ?
-
?
Informations
Document
aposcripta
admin
(IRHT), dans
APOSCRIPTA database
APOSCRIPTA database – Lettres des papes, dir. J. Théry, CIHAM/UMR 5648, éd. électronique TELMA (IRHT), Orléans, 2017 [en ligne], acte n. 158550 (aposcripta-10990), http://telma.irht.cnrs.fr/chartes/en/aposcripta/notice/158550 (mise à jour : 13/04/2024).