Henri II, roi, donne à l'Église de Strasbourg l'abbaye Saint-Étienne de Strasbourg.

l.1 [chrisme] IN NOMINE SANCTAE ET INDIVIDUAE TRINITATIS, HEINRICUS, DIVINA FAVENTE CLEMENTIA REX. IN CONSIDERANDA LABORUM RECOMPENSATIONE JUXTA TALE TANTUMQUE MERITI EXSOLVENDUM JUBET AEQUITAS TALE TANTUMQUE DEBITI; SED TAMEN NON DEROGATUR
l.2 aequitati, si quid superaddatur liberalitati. Si ergo eos, qui sub quiete ac pacis ocio consiliis tantum rei publicȩ satagunt negotio, regia neutiquam defrudari convenit nec gratia nec munificentia, quomodo non his summa, prout res sese locusque dederit,
l.3 tam ex privato regis quam ex publico legis honoris et gloriae debetur reverentia, quorum tenacissimam in commune bonum fidelitatis anchoram et honestum cum utili propositum, quamquam circumstripentibus undique popularium seditionibus et principum
l.4 dissensionibus, nullȩ nec minȩ nec blanditiȩ de statu sui rigoris avellere possunt aut pellicere, quominus contempta rerum suarum funditus jactura subter ipsas perfidiȩ fauces fidei certent non perdere jura. Proinde noverit tota sancta Dei aecclesia et in omni populo nostrae
l.5 fidelitatis integritas praesentium scilicet et futurorum, qualiter divae memoriae senior noster et antecessor tercius Otto videlicet imperator augustus venerabilem virum Vuerinharium, juge ejus servitium et fidei bonȩ constantiam attendens, divina dispensante gratia sanctae Argen-
l.6-toratensi aecclesiae ordinavit et praefecit episcopum. Post tanti itaque imperatoris ab hac vita discessum vetus inter nos a pueris propagata familiaritas et ea quȩ cum tali cȩsare nobis erat parentelȩ et consanguinitatis affinitas praefato persuasit antistiti cum cȩteris, quorum
l.7 infinitus est numerus, nostrae manus dare fidelitati, ut Deo praeside concors populorum et principum nobis concederetur electio et hȩreditaria in regnum sine aliqua divisione successio. Fecit itaque misericors Deus pro voto nostro quod suum erat, diabolus autem nostram sitiens
l.8 interturbare lȩtitiam seminarium quoddam erroris invenit, sed gratias Deo in ipso conatu prostratus et ut semper inefficax et confusus erubuit. Nam quorumdam tunc temporis dissidens a nostra subjectione collegium, praedictam venerandi praesulis sedem
l.9 hostiliter incurrens et in nostri nominis injuriam ea quȩ in tota urbe et ȩcclesis intus erant spolia auferens, nostri videbatur provectus desolari primitias. Sed pia manus Dei, quȩ numquam in se confidentes deserit, cito et cum pace bona talium rebellionem
l.10 sedavit et nostrae dominationi fideliter subjugavit. Ne igitur tanta urbs immo sanctae Dei genitricis aecclesia, quia sua ex toto recipere non potuit, nostro non sublevaretur auxilio, communi tam episcoporum quam et principum nostrorum consilio et in primis Herimanni
l.11 ducis assensu praenominato praesuli Vuerinhario suisque in perpetuum successoribus in nostram et nostrorum praecessorum sive successorum memoriam tradidimus et per hoc regale praeceptum confirmavimus quandam abbatiam ancillarum Dei intus in urbe Argento-
l.12-rato in honore sancti Stephani protomartyris Christi institutam, cum omnibus eidem abbatiae juste et legaliter pertinentibus in quibuscumque pagis, comitatibus et teritoriis, hoc est mobilibus et immobilibus areis, aedificiis, servis et ancillis, terris,
l.13 cultis et incultis, agris, campis, pratis, pascuis sive compascuis, vineis vel vinetis, silvis, forestis, venationibus, aquis aquarumque decursibus, molendinis, piscationibus, viis et inviis, exitibus et reditibus sive cȩteris quȩ quolibet modo rite
l.14 vocari possunt utensilibus et appendiciis, eo tenore quatinus praefatus episcopus Vuerinharius suique in perpetuum successores liberam de eadem abbatia deinceps habeant potestatem absque omni personarum contradictione et molestatione
l.15 restituendi et in usus aecclesiae quicquid inde sublatum erat omnibus modis reformandi. Et ut haec nostrae traditionis auctoritas stabilis et inconvulsa permaneat, hanc nostri praecepti paginam post conscriptum manu propria roborantes
l.16 sigilli nostri inpressione insigniri jussimus.
l.17 SIGNUM DOMNI HEINRICI [monogramme] REGIS INVICTISSIMI.
l.18 EGILBERTUS CANCELLARIUS VICE VUILLIGISI ARCHICAPELLANI RECOGNOVIT.
l.19 Data XVIII kalendas februarii, anno dominicae incarnationis MIII, indictione I, anno vero domni Heinrici regis I. Actum in Diedenhova.

Gallia Christiana in provincias ecclesiasticas distributa, Paris, 1715-1785 et 1856-1865, 16 vol., t. 5, p. 466, n° 9.

SCHÖPFLIN (D.), Alsatia aevi Merovingici Carolingici Saxonici Salici Suevici diplomatica, 2 vol., Mannheim, 1772, t. 1, p. 145-146, n° 182.

WIEGAND (Wilhelm), Urkundenbuch der Stadt Strassburg, 7 vol., Strasbourg, 1879, t. 1, p. 39, n° 50.

BRESSLAU (H.), Die Urkunden Heinrichs II. und Arduins, Hanovre, 1900-1903 (MGH Diplomata regum et imperatorum Germaniae, 3), n° 34.

Chartes originales du Bas-Rhin in Cahiers du CRAL, n° 35, p. 58-60 .