Godescalc, évêque d'Arras, notifie qu'une sentence arbitrale a contraint Arnoul de Beugnâtre à rendre à l'abbaye d'Eaucourt les terres qu'il lui contestait et que Simon, fils de Vagon d'Achiet, a reconnu avoir indûment molesté l'abbaye en revendiquant des biens donnés par ses grand-oncle et oncle.

In nomine sancte et individue Trinitatis. Ego Godescalcus, Dei gratia Atrebatensis episcopus, omnibus Deum timentibus in perpetuum. Quoniam plures homines terrenis commodis inhiantes ecclesias Dei servitio mancipatas vexare presumunt et exactiones illicitas multociens ab eis requirunt, oportunum est ut hujusmodi vexationes pro viribus excludamus et ecclesiastice tranquillitati, quantum est in nobis, omnimodis insistamus. Ecclesia siquidem Ayulcurtensis terras in potestate Arnulfi de Buinastre constitutas et domino ipsius obnoxias possidebat et gravissimas ab eodem Arnulfo vexationes sepissime sustinebat. Conque inter eandem ecclesiam et Arnulfi pertinaciam super hiis multociens causa ageretur et inter agendum dissentio potius quam posse nutriretur, tandem, Deo cooperante et religiosorum amicorumque ecclesie studio persistente, per manum venerabilis domini Luce archidiaconi, quia ecclesia Atrebatensis ab episcopo tunc vacabat, pars utraque compositioni se obtulit et prosequende rei idoneos compositores elegit dominum Baldevinum abbatem de Mareolo, Rollandum sacerdotem, Simonem subdiaconum Sancte Marie Atrebatensis canonicos, Galterum decanum de Bapalmis, Alardum de Croisilles. Qui sapienti usi consilio communiter statuerunt, quatinus predictus Arnulfus ad Ailcurtensem ecclesiam cum uxore et filiis veniret et eisdem annuentibus omnes terras ditioni sue subditas fidelium devotione collatas ab omni exactione, terragio, districto, corveia, banno, latrone, omnique prorsus consuetudine liberas altari imponens in elemosinam eidem ecclesie traderet et dominos suos, a quibus illas terras tenere dinoscebatur, concedere faceret. Re autem ex ordine prosecuta, de caritati ecclesie centum solidos acciperet, quod et factum est. Sicut enim ordinatum fuerat, idem Arnulfus cum uxore sua Ada et filiis Godescalco et Assone et Simone ad ecclesiam venit et prenominatas terras illis concedentibus ab omni consuetudine liberas altari imposuit et deinceps dominos suos de quorum feodo terre descenderant concedere fecit. Huic concessioni interfuerunt Alardus senex et Alardus junior de Crosilles, Robertus de Moiri, Godescalcus de Faverolles et Thetbertus frater ejus, Nicholaus de Asciet et filius ejus Hugo et alii multi. Preterea aliam compositionem manifestamus, que amabilior sit et pulchrius elucescat, litteris nostris insignimus, quatinus ad noticiam futurorum veritatis ipsius omnis reservetur integritas et gens, que pacis familiaritate saginatur, in pacis experientia perseveret, eo igitur ordine quo res ista gesta est, narrando ad intelligentiam porrigimus. Vago de Ascie dedit ecclesie Ailcurtensi sextam partem decime de Ascie, quod filius suus Simo primevus libere concessit ceterique filii Johannes, Hugo et Nicholaus. Simon vero patris munificentiam ad utilitatem ecclesie toto tempore vite sue servavit illesam et quasi quadam affinitate pietatis et cognata devotione addidit huic elemosine duos ospites in uno curtillo et mansum unum juxta pontem castelli, ut ibi grangia ipsi ecclesie edificaretur, et unum modium terre de alodio suo idem sedecim mancoldas, de quibus ecclesiam investivit. Hugo autem filius fratris sui Johannis, quem ipse Simon in hereditate adoptaverat, mortuo Simone, non solum de supradicta terra et decima sed etiam de aliis terris, quas ex collatione pauperum ecclesia possidebat, ipsam ecclesiam molestavit. Qui tandem super his omnibus, justicia dictante, canonico judicio excommunicatus est et ad satisfactionem in plena curia postmodum humiliatus et coram canonicis Atrebatensis ecclesie, Frumaldo scilicet archidiacono, Rolando presbitero, Simone subdiacono, Rogero preposito, Roberto qui dicitur Pes Argentei et aliis multis, culpam suam recognoscens, omnia ecclesie integraliter guerpivit. Sed abbas ipse, filius noster, Simone duos ospites et mansum Hugoni in feodum dedit et ut esset ecclesie semper fidelitati obnoxius, ab ipso Hugone hominium accepit.

Benoit Tock

[non indiqué] ([non indiqué])